Welkom in Canada - Bienvenue au Canada

Hello!

Canada broadcasting on a sunny afternoon! Bij jullie hopelijk al een zomerse late avond!
In wat volgt een chronologisch overzichtje van onze belevenissen tot nu toe!

Laten we starten in ons thuisland. Waar het allemaal begon...
Een verrassend talrijk afscheid! Dat kon wel gezegd worden. Bij het betreden van niemandsland (ook wel genaamd 'transitzone') stelden we vast werkelijk een hele 'groep' mensen achter te laten in het land van chocolade met witloof. We voelden ons goed :)
En het was de moeite waard 'niemandsland'! Vanop 'onze' bank spotte we vanop nog geen 1 meter eerstvolgens Tom de Zutter! Inclusief zwart flaterend kostuum én rode das. Met daarna een temporeel binnenstrompelen van meer rode dassen en sportieve kuiten... Dé Rode Duivels! Even gehoopt dat ze ook via Heathrow naar Armenië moesten... Maar helaas. Nuja, mét dat Elftal gecombineerd met ons vijftal zou ons eerste vliegtuigje richting London zowaar ontploffen.
Beenruimte minimaal voor iemand met de langste benen (= Nele L.). Dixit prof Tiffany bij het instappen in haar 'car'. Bekijk de foto's en aanschouw het verschil met plane 2.
Nuja, desalniettemin was er niet minder spanning te beleven! Het gevaar schuilt hem soms ook in kleine vliegtuigen. We hebben namelijk een terroriste onder ons! Nele L waagde het zowaar 2 scharen in haar handbagage te steken. Wat hiermee de plannen waren willen we liever niet fantaseren... Nuja, ze wordt in het oog gehouden.
In Heathrow werden al Nele V haar trauma's met Engelse handboeken opnieuw effen gestreken door het eindelijk zelf te kunnen betreden van deze grote vliegtuigstad.
Nu, die stemming veranderde snel van euforie naar teleurstelling. Achter het magische woord 'Toronto' stond te lezen 'delayed to 21u30'. Dat wilde zeggen 6 uur Heathrow onveilig maken inclusief gratis maaltijd in caféItalia én een nieuwe vriend. Want we moeten toch iets doen met onze tijd hé, Stéphanie. 'John' van Air Canada werd haar nieuwe maatje in het organiseren en frustreren over de uitgestelde vlucht en het verdwenen vliegtuig.
Heathrow zou trouwens wel eens de besmettingshaard kunnen zijn van 'The Schwein Flu'. Een aziatische man vond het zonodig zijn spraakholte te beschermen met een mondkapje. Een mens moet toch op alles voorbereid zijn...
Om 21u (3u belgische tijd) werd onze gate dan toch vrijgegeven. Stefanie verlangde alleen nog maar naar een dekentje en kussentje (waar ze zich stiekem eigenaar van wilde maken).
MAAR... haar wensen konden vervuld worden. Plane 2 had zowaar een Maple Tree (Nationaal symbool van Canada) op zijn façade. En en en... er schuilde een hele Video Palace in elke DVD-schermpje op de stoel voor ons. Ice Age, My life in Ruïnes passeerde het persoonlijke bioscoopscherm. Terwijl Nele L bleef prutsen met haar scherm, en Stéphanie werkelijk 10 minuten nodig had om de oortjes van haar vriend terug in hun bakje te steken. Ze blijft oefenen.
Twee warme maaltijden, lots of tea, en 8 uur later kwamen we om 1u plaatselijke tijd (7u belgische tijd) aan in Toronto. Voor de geïntresseerden: Stefanie mét kussentje...
Bagage zoeken en versleuren op late uren (We zijn ondertussen 24u wakker) verliep wonderenswel beter dan gedacht. Inneke had daarbij nog dé grotere uitdaging een rugzak te dragen, die werkelijk groter was dan haarzelf. Fijn als je jezelf telkens opnieuw kan overtreffen...
Helaas geen bordjes met 'Belgian Five' op in Toronto, maar wel 2 hartelijke dames. Onze proffen en organisatoren van het project waaraan we deelnemen: Sheila en Tiffany.
We werden algauw uitgedaagd onze scheidingsangst te overtreffen, namen afscheid, en gingen elk naar onze eigen prof'hostel'. Stefanie, Nele en Nele sliepen bij Tiffany. Stéphanie en Inneke bij Sheila in de wijnstreek!
Met goede hoop probeerden we onze nachtrust te rekken, maar de Jet Lag speelde ons parten. Nacht 1 in Canada bood niet veel nachtrust, maar we konden alvast plat liggend op ons bed aklimatiseren.

Grote ruime canadese groeten
Stéphanie, Stefanie, Inneke, Nele en Nele