Sheila's van (= camionetje/monovolume wagen) kwam ons vandaag halen voor een lift naar het Niagara Wine Festival. De Niagara streek, waar St. Catherines ook een deel van uitmaakt is erg gekend voor zijn wijn. Dit 9-dagen durende festival zorgt dan ook voor veel leven in deze stad, zeker bij zomerse temperaturen van 25 graden...
Bruggelingen kunnen dit festivalletje zowat vergelijken met 'Het feest in het park', al dien je de wereldse kraampjes nu te vervangen door 2 lange rijen vol kraampjes van verschillende wijngaarden. Centraal een groot podium mét daarop een echte canadese man. Inclusief canadese survivalhoed, baard, lage stem én gitaar natuurlijk. De bijhorende liedjes waren vaak zalig voor het oor, en deden ons heen en weer wiegen in het park van St. Catherines. Maar hier konden we het natuurlijk niet houden bij muziek alleen... Na een grondige observatie en tips van een erg attente dame dronken we er een glas op. Op het einde van de vakantie, op de start van de stage! Santé
Diezelfde dame kwam op ons de weide spontaan tegemoet en babbelde honderuit over België, haar dochter en de 'special needs', haar boerderij, Ottawa... én ons uitnodigde voor een gezellig verblijf in haar inmiddels van kinderen leeggelopen huis in de hoofdstad. We verwachten nog een foto per e-mail, en houden haar alvast in gedachten.
Met ons leeg glas (als souvenir opnieuw) in de hand, gingen we opzoek naar brood in St. Catherines. Maar dit leek niet zo makkelijk als aanvankelijk gedacht. Een stevige wandeltocht bracht ons uiteindelijk tot bij een zeer goedkope supermarkt. Na het doorkuisen van een woonwijk en industriepark.
De taxi terug leek ons opnieuw de beste manier op een gunstige terugkeer. En dat lukte, na het herhaaldelijk moeten intypen van ons adres in de GPS door de chauffeur, het kunnen afdingen van de prijs omwille van ons student-heid en trouwheid aan de firma én het openvliegen van de deur tijdens de tocht. Nelly lag bijna op het canadese asfalt.
Bij het oprijden van rijlaan naar het hotel konden we een jongedame spotten met een huppelende poedelhond! Leen was aangekomen!
Even voorstellen: Leen is part-time medewerkster aan onze vakgroep orthopedagogiek. Ze komt ons de volgende 6 weken vervoegen als - zo omschrijft ze zelf - onze grote zus. Daarnaast probeert zij vanuit haar eigen referentiekader hier het reilen en zeilen van een universiteitsstudent en werknemer met een beperking uit te diepen.
Samen gingen we dineren in ons hotel. Met een hond aan ons voeten.
woensdag 23 september 2009
19 September 2009 - Thuiskomdag
Het Sheratonbed versus het hostelbed. Wij kennen de verschillen, onze korte nachtrust ook. Aftastend zochten we ons eerste weg in het ontbijtritueel, slalommend tussen de vers gewassen was die ondertussen elk plekje in onze kamer heeft benut om te drogen.
Om 9:30 AM hadden we meeting met Tiffany en haar stralende dochterje Victoria in de lobby van dé Sheraton. Hadden we er de kleren voor, het had in zakenvrouw-outfit geweest...
Zij kon ons blijmaken met een overzicht van de komende stageweken. Voor ons mede een confrontatie met het veel te snel vorderen van de tijd...
Onze planning ziet er héél schappelijk maar vooral héél interessant en divers uit. Op maandag, dinsdag en woensdag vertoeven we in onze stageschool. Voor Nele, Nelly en Stéphanie is dat de St. Anthony's Catholic elementary School. Stefanie en Inneke trekken vanaf maandag naar St. Catherines collegiate. Op woensdag in de vooravond hebben we steeds een babbel en reflectiemoment in gezelfschap met Tiffany & Sheila. Donderdag staat voorbehouden voor het bezoeken van voorzieningen hier in Ontario voor mensen met een beperking, een samenkomst met de studenten die volgend jaar naar Gent komen, of een congres in London. Nee Stefanie, we keren niet even voor 1 dag terug naar Europa... :p
Voor Victoria, de jongste dochter van Tiffany kon de bijeenkomst niet snel genoeg voorbij zijn, waardoor zij ons een meesterlijk gevulde plastic tas van Brock University kon overhandigen.
's Middags deden we onze eerste grote inkopen. De bereikbaarheid van de grote winkels lijkt heel goed mee te vallen. Er is een rechtstreeks pendelbus naar het Pen Centre, hét dichtste winkelscentrum mét supermarkt. Ons hotel is namelijk vrij ver gelegen van het centrum van St. Catherines.
Voor de rest was deze zaterdag een moment van thuiskomen in de hotel, van het thuisfront weer proberen opzoeken, de bereikbaarheid en beschikbaarheid te testen. Met veel hoop, en af en toe teleurstellingen. Tegen de avond was zowat iedereen verspreid in het hotel aan te treffen, op zoek naar dàt plekje waar het internet het best signaal zond...
Om 9:30 AM hadden we meeting met Tiffany en haar stralende dochterje Victoria in de lobby van dé Sheraton. Hadden we er de kleren voor, het had in zakenvrouw-outfit geweest...
Zij kon ons blijmaken met een overzicht van de komende stageweken. Voor ons mede een confrontatie met het veel te snel vorderen van de tijd...
Onze planning ziet er héél schappelijk maar vooral héél interessant en divers uit. Op maandag, dinsdag en woensdag vertoeven we in onze stageschool. Voor Nele, Nelly en Stéphanie is dat de St. Anthony's Catholic elementary School. Stefanie en Inneke trekken vanaf maandag naar St. Catherines collegiate. Op woensdag in de vooravond hebben we steeds een babbel en reflectiemoment in gezelfschap met Tiffany & Sheila. Donderdag staat voorbehouden voor het bezoeken van voorzieningen hier in Ontario voor mensen met een beperking, een samenkomst met de studenten die volgend jaar naar Gent komen, of een congres in London. Nee Stefanie, we keren niet even voor 1 dag terug naar Europa... :p
Voor Victoria, de jongste dochter van Tiffany kon de bijeenkomst niet snel genoeg voorbij zijn, waardoor zij ons een meesterlijk gevulde plastic tas van Brock University kon overhandigen.
's Middags deden we onze eerste grote inkopen. De bereikbaarheid van de grote winkels lijkt heel goed mee te vallen. Er is een rechtstreeks pendelbus naar het Pen Centre, hét dichtste winkelscentrum mét supermarkt. Ons hotel is namelijk vrij ver gelegen van het centrum van St. Catherines.
Voor de rest was deze zaterdag een moment van thuiskomen in de hotel, van het thuisfront weer proberen opzoeken, de bereikbaarheid en beschikbaarheid te testen. Met veel hoop, en af en toe teleurstellingen. Tegen de avond was zowat iedereen verspreid in het hotel aan te treffen, op zoek naar dàt plekje waar het internet het best signaal zond...
18 September 2009 - Kleine wasjes, grote wasjes
Het moet een veelsprekend, grappig beeld zijn geweest: 5 backpakkers, dus mét trekrugzak, met wallen onder de ogen, stinkende kleren, in de indrukwekkende ruime hal van het 'Four Point by Sheraton'-hotel.
Des te tevreden waren we toen we ons konden storten op onze bedden in kamer 2120.
Vandaag checkten we in in één kamer. Er komt nog een grote kamer bij, éénmaal Leen zondag ons komt vervoegen.
Onze stekje moet je je zowat zo voorstellen. Een tapijtige L-vormige ruimte met grote sofa, kleine sofa, TV, ronde tafel en een klein kitchenettetje met microgolfoven. De slaapkamer telt 2 dubbele bedden. Dat wordt gezellig keuvelen vanaf vannacht op de bedden die dunner zijn dan een twijfelaar. Agglomeratie Brugge heeft zich in 1 bed genesteld, afdeling Antwerpen in het andere. Nele slaapt voorlopig nog op de ultermate grote bank, waarna ze Leen over 2 nachten gaat vervoegen.
En met onze ruime ervaring in city-trippen gingen we ook ons gang in het hotel. Na vandaag waren het zwembad, de whirlpool en de lange gangen reeds bekend terrein.
En wat daarna nog meer volgde... wassen wassen plassen.
Des te tevreden waren we toen we ons konden storten op onze bedden in kamer 2120.
Vandaag checkten we in in één kamer. Er komt nog een grote kamer bij, éénmaal Leen zondag ons komt vervoegen.
Onze stekje moet je je zowat zo voorstellen. Een tapijtige L-vormige ruimte met grote sofa, kleine sofa, TV, ronde tafel en een klein kitchenettetje met microgolfoven. De slaapkamer telt 2 dubbele bedden. Dat wordt gezellig keuvelen vanaf vannacht op de bedden die dunner zijn dan een twijfelaar. Agglomeratie Brugge heeft zich in 1 bed genesteld, afdeling Antwerpen in het andere. Nele slaapt voorlopig nog op de ultermate grote bank, waarna ze Leen over 2 nachten gaat vervoegen.
En met onze ruime ervaring in city-trippen gingen we ook ons gang in het hotel. Na vandaag waren het zwembad, de whirlpool en de lange gangen reeds bekend terrein.
En wat daarna nog meer volgde... wassen wassen plassen.
17 September 2009 - Vamos à la playa
Na een metropool als Toronto gisteren besloten we vandaag het stadsleven een dagje achter ons te laten.
Nog geen 500m van deze metropool verwijdert strekken zich de 'Toronto Islands' uit. De eilanden hebben een lengte van 7 km, een oppervlakte van 250 ha en zijn onderling allen verbonden met pittoreske bruggetjes.
Net niet moedig genoeg om een ferme zweminspanning te leveren in dit uitnodigende weer namen we de veerboot naar Ward's Island (het westen van de eilanden). Een volledige highschool (= middelbare school) had hetzelfde ingenieuze picknick-idee, waardoor we op het veer genoten van prachtige menselijke uitzichten en decors (jammer van de natuurlijke uitzichten daarachter). Blijkbaar kent haar kleuren in flashy kleuren als groen, oranje, roze hier een ongelofelijke hype, evenals de lippiercing en de tijgertjesrugzak... Jeetje!
Bij de eerste voet aan wal werden we overdonderd door de schoonheid en rust over het eiland. We startte onze wandeling richting Centre Islands waar we het veer wilden terugnemen. Uiteindelijk zouden we daar pas 4u later aankomen. Ondertussen raakten we via ontoeristische paadjes verzeilt in het kleine dorpje van Ward's Islands. Het dorpje kent amper 100 inwoners, mààr een Montessori school (=methodeschool zoals Steiner maar dan anders). Snel rijk worden en daar je pensioen doorbrengen lijkt ons levensdoel nu.
Van aan de rand van de rivier hadden we ook een prachtig zicht op de skyline van Toronto. Heel contrasterend is hier vooral hoe de rivier de grootstad Toronto met zijn hoge wolkenkrabbers scheidt van de doodkalme, groene eilanden.
We picknickten op de ter werelds hiervoor meest geschikte plaats, met oreo's als dessert. En 'Toronto Beach' als kers op de taart. Waren we hier gedropt, je zou het voor Haïti uitgeven. Inneke ging zonnekloppen. Nele, Nelly, Stéphanie en Stefanie bewandelden de Toronto pier.
Even later verschenen ook talrijke kopvoeters op het zandstrand. We haalden even het kind in de fase van het uitbeeldend tekenen boven en konden net vluchten voor de vloed. Op naar het veer.
Nog steeds op zoek naar een extra beetje cultuur én een mooie kans grijpend ging Nele deze middag opzoek naar 'The Art Gallery of Ontario'. Later zou blijken zonder succes... Wel datzelfde souvenirtje (van gisteren) rijker! Rara
De overigen gingen op ontdekkingstocht in China Town. Véél spleetogen, héél groot, vies vlees in de etalage, mooie postkaartjes en prachtige bloemen voor in het haar... was ons besluit.
We sloten de dag (en onze rondreis) aziatisch af. Van de zee naar de vis op ons bord, maar dan mét chinese stokjes!
Nog geen 500m van deze metropool verwijdert strekken zich de 'Toronto Islands' uit. De eilanden hebben een lengte van 7 km, een oppervlakte van 250 ha en zijn onderling allen verbonden met pittoreske bruggetjes.
Net niet moedig genoeg om een ferme zweminspanning te leveren in dit uitnodigende weer namen we de veerboot naar Ward's Island (het westen van de eilanden). Een volledige highschool (= middelbare school) had hetzelfde ingenieuze picknick-idee, waardoor we op het veer genoten van prachtige menselijke uitzichten en decors (jammer van de natuurlijke uitzichten daarachter). Blijkbaar kent haar kleuren in flashy kleuren als groen, oranje, roze hier een ongelofelijke hype, evenals de lippiercing en de tijgertjesrugzak... Jeetje!
Bij de eerste voet aan wal werden we overdonderd door de schoonheid en rust over het eiland. We startte onze wandeling richting Centre Islands waar we het veer wilden terugnemen. Uiteindelijk zouden we daar pas 4u later aankomen. Ondertussen raakten we via ontoeristische paadjes verzeilt in het kleine dorpje van Ward's Islands. Het dorpje kent amper 100 inwoners, mààr een Montessori school (=methodeschool zoals Steiner maar dan anders). Snel rijk worden en daar je pensioen doorbrengen lijkt ons levensdoel nu.
Van aan de rand van de rivier hadden we ook een prachtig zicht op de skyline van Toronto. Heel contrasterend is hier vooral hoe de rivier de grootstad Toronto met zijn hoge wolkenkrabbers scheidt van de doodkalme, groene eilanden.
We picknickten op de ter werelds hiervoor meest geschikte plaats, met oreo's als dessert. En 'Toronto Beach' als kers op de taart. Waren we hier gedropt, je zou het voor Haïti uitgeven. Inneke ging zonnekloppen. Nele, Nelly, Stéphanie en Stefanie bewandelden de Toronto pier.
Even later verschenen ook talrijke kopvoeters op het zandstrand. We haalden even het kind in de fase van het uitbeeldend tekenen boven en konden net vluchten voor de vloed. Op naar het veer.
Nog steeds op zoek naar een extra beetje cultuur én een mooie kans grijpend ging Nele deze middag opzoek naar 'The Art Gallery of Ontario'. Later zou blijken zonder succes... Wel datzelfde souvenirtje (van gisteren) rijker! Rara
De overigen gingen op ontdekkingstocht in China Town. Véél spleetogen, héél groot, vies vlees in de etalage, mooie postkaartjes en prachtige bloemen voor in het haar... was ons besluit.
We sloten de dag (en onze rondreis) aziatisch af. Van de zee naar de vis op ons bord, maar dan mét chinese stokjes!
dinsdag 22 september 2009
16 September 2009 - Magnificent!
Daar rolden we dan uit ons bed, door de stinkend-naar-gebakken-ei hostelgang, middenin dé grootste stad van Canada: Toronto!
Enig oriëntatiepunt: de stijlvolle CN-tower, dewelke het opvallendste onderdeel vormt van de skyline. Op naar het topje van de wereld!
Deze 553m hoge televisiemast werd na 40 maanden in 1976 voltooid. Het is het hoogste vrijstaande gebouw ter wereld! Een lift (met liftgirl) bracht ons in 15 seconden richting hemel, afslag Sky Pod. Vanop deze plaats 447m boven de grond en glazen vloer kregen we een fraai panorama over deze grootstad. Aan het waterfront tientallen scheepjes die heen en weer varen, bescheiden vliegtuigjes die opstijgen van en landen op het kleine Toronto Islands Airport. In het nabijgelegen Roger’s Center, een multicultureel stadion, met uitschuifbaar dak met een oppervlakte van 3 ha, konden we vanop deze hoogte ook een imposant podium waarnemen. Miniscule mensjes waren bezig aan het leggen van houten vloertegels voor het publiek. We konden onze nieuwsgierigheid uit onwetendheid net bedwingen. Was het niet dat we 2 dagen later zouden horen dat U2 daar die avond optrad! Warmmmm, heeeeet!
Een vrouwelijk Abeltje bracht ons met haar lift terug naar beneden, met de vrolijke aankondiging: ‘Welcome in the elevator with no windows’. Fijn om weten.
Na het bezoek aan dit ingenieurskundig hoogstandje besloten we vanmiddag elk op zijn manier te gaan verkennen. Nele liet zich verdwalen en inspireren in de Toronto-se boulevards en streets. Nelly, Stéphanie, Stefanie en Inneke trokken eerst en vooral naar St. Lawrence market. Opnieuw een gezellige overdekte gerestaureerde markthal vol levendige kraampjes. Bij een kook-standje bevoorraadde de meiden zich alweer van een heerlijke origineel souvenirtje. Verdere details voorlopig binnen gesloten kring. We pikten ook heel even een deeltje mee uit het leven van een crèche-baby in Toronto! Heerlijke in een 3-baby bruggy wandelen door deze markt! Voor een iets duidelijkere voorstelling. Beeld je een buggy in, met 3 zitjes achter elkaar, in sober wit en met afdakje! Foto’s konden omwille van privacyredenen niet…
’s Avonds hadden we meeting in ‘The Old Spaghetti Factory’, zowat te vergelijken met de Kastaar in Gent, maar dan vééééél groter, gezelliger en kwaliteitsvoller! Het restaurant is gesetteld in een oud pakhuis en biedt als decor stukken uit een oude paardenmolen en karaktervolle meubels. Een aanrader voor Lady & de Vagebond!
Enig oriëntatiepunt: de stijlvolle CN-tower, dewelke het opvallendste onderdeel vormt van de skyline. Op naar het topje van de wereld!
Deze 553m hoge televisiemast werd na 40 maanden in 1976 voltooid. Het is het hoogste vrijstaande gebouw ter wereld! Een lift (met liftgirl) bracht ons in 15 seconden richting hemel, afslag Sky Pod. Vanop deze plaats 447m boven de grond en glazen vloer kregen we een fraai panorama over deze grootstad. Aan het waterfront tientallen scheepjes die heen en weer varen, bescheiden vliegtuigjes die opstijgen van en landen op het kleine Toronto Islands Airport. In het nabijgelegen Roger’s Center, een multicultureel stadion, met uitschuifbaar dak met een oppervlakte van 3 ha, konden we vanop deze hoogte ook een imposant podium waarnemen. Miniscule mensjes waren bezig aan het leggen van houten vloertegels voor het publiek. We konden onze nieuwsgierigheid uit onwetendheid net bedwingen. Was het niet dat we 2 dagen later zouden horen dat U2 daar die avond optrad! Warmmmm, heeeeet!
Een vrouwelijk Abeltje bracht ons met haar lift terug naar beneden, met de vrolijke aankondiging: ‘Welcome in the elevator with no windows’. Fijn om weten.
Na het bezoek aan dit ingenieurskundig hoogstandje besloten we vanmiddag elk op zijn manier te gaan verkennen. Nele liet zich verdwalen en inspireren in de Toronto-se boulevards en streets. Nelly, Stéphanie, Stefanie en Inneke trokken eerst en vooral naar St. Lawrence market. Opnieuw een gezellige overdekte gerestaureerde markthal vol levendige kraampjes. Bij een kook-standje bevoorraadde de meiden zich alweer van een heerlijke origineel souvenirtje. Verdere details voorlopig binnen gesloten kring. We pikten ook heel even een deeltje mee uit het leven van een crèche-baby in Toronto! Heerlijke in een 3-baby bruggy wandelen door deze markt! Voor een iets duidelijkere voorstelling. Beeld je een buggy in, met 3 zitjes achter elkaar, in sober wit en met afdakje! Foto’s konden omwille van privacyredenen niet…
’s Avonds hadden we meeting in ‘The Old Spaghetti Factory’, zowat te vergelijken met de Kastaar in Gent, maar dan vééééél groter, gezelliger en kwaliteitsvoller! Het restaurant is gesetteld in een oud pakhuis en biedt als decor stukken uit een oude paardenmolen en karaktervolle meubels. Een aanrader voor Lady & de Vagebond!
maandag 21 september 2009
15 September 2009 - No, ney, never! (~The Wild rover)
Eenmaal in het ritme… vanmorgen ook vroeg opstaan. Langs de dagelijkse overdekte ochtendmarkt gepasseerd voor een heerlijke lunch en… Obama-koekjes! Uiterlijke beschrijving: Een Maple-vormig zandkoekje met rozig glazuur en daarop ‘Canada’ geschreven. Naamgeving: President Obama kwam hier één van zijn eerste buitenlandse bezoeken afleggen sinds zijn ambt. Bevinding: heerlijk!
Daarna hup… ons classy doos op wielen op. Blijkbaar kruipt de vermoeidheid in onze kleren, want het hobbelen van de trein deed ons allen even reizen naar dromenland. Het was de conducteuse die ons iets geïrriteerd wekte met de woorden ‘Time to wake up ladies!’.
Ondertussen zijn we ook niet meer nederig over het inschakelen van een ‘cab’ (=taxi). Het openbaar vervoer hier in Canada is best prijzig. Dat maakt het delen van de taxiprijs door 5 goedkoper!En het kon eigenlijk ook niet stuk daarna… wat volgde was een cruise naar de 1000 islands om 12u30. In afwachting konden we de sfeer in het universiteits- en havenstadje Kingston even opsnuiven. Wat Nele dan weer bijzonder blij maakte, omwille dat haar VISA-kaart terug haar vriendschap wou aanvaarden. Dank ook aan de mama!
De Island Queen nam ons mee naar ‘the heart of the islands’. Een toer met live entertainment. Vooral Stephanie wist de man met banjo ten zeerste te appreciëren. Op de melodie van de Wild Rover weerklonk haar geklap. Of was het nu boegeroep?!!De thousand islands worden gevormd door een wirwar van kleine eilandjes tussen Kingston en Brockville aan de St. Lawrence River. Aan het getal 1000 moet trouwens niet teveel waarde gehecht worden, want eigenlijk telt dit gebied meer dan 1700 eilanden. De meeste eilanden zijn privé-eigendom met luxe cottages (= paleizen) erop, behalve de ca 25 eilanden die onderdeel uitmaken van het St. Lawrence National Park.
Een stevige winddichte jas was dus wel gewenst om te kunnen genieten van de prachtige omgeving. Desondanks dat ons bescheiden cruiseschip prachtig weet te manoeuvreren tussen de eilandjes, en ijsbergen ’s winters links naast zich laat liggen (Over de hele tocht van het schip ligt een buis onder water die luchtbelletjes produceert ter voorkoming van de vorming van ijsbergen.) bracht dit belevenis de Kate Winslet in Nelly naar boven. Nu de Leonardo nog zoeken…
Het avondmaal namen we deze avond in de old brewery van Kingston. Veel bierplaatjes en bierbuiken in het rond, weinig op onze tafel.
En daarna… waar we aanvankelijk mee gestart waren: taxi en hup de trein naar Toronto op!Inneke wil haar naamsvermelding vandaag trouwens volledig opdragen aan ‘Dien’. Met dank voor de waardevolle tips ivm de thousand Islands. Dankje Dien!
Daarna hup… ons classy doos op wielen op. Blijkbaar kruipt de vermoeidheid in onze kleren, want het hobbelen van de trein deed ons allen even reizen naar dromenland. Het was de conducteuse die ons iets geïrriteerd wekte met de woorden ‘Time to wake up ladies!’.
Ondertussen zijn we ook niet meer nederig over het inschakelen van een ‘cab’ (=taxi). Het openbaar vervoer hier in Canada is best prijzig. Dat maakt het delen van de taxiprijs door 5 goedkoper!En het kon eigenlijk ook niet stuk daarna… wat volgde was een cruise naar de 1000 islands om 12u30. In afwachting konden we de sfeer in het universiteits- en havenstadje Kingston even opsnuiven. Wat Nele dan weer bijzonder blij maakte, omwille dat haar VISA-kaart terug haar vriendschap wou aanvaarden. Dank ook aan de mama!
De Island Queen nam ons mee naar ‘the heart of the islands’. Een toer met live entertainment. Vooral Stephanie wist de man met banjo ten zeerste te appreciëren. Op de melodie van de Wild Rover weerklonk haar geklap. Of was het nu boegeroep?!!De thousand islands worden gevormd door een wirwar van kleine eilandjes tussen Kingston en Brockville aan de St. Lawrence River. Aan het getal 1000 moet trouwens niet teveel waarde gehecht worden, want eigenlijk telt dit gebied meer dan 1700 eilanden. De meeste eilanden zijn privé-eigendom met luxe cottages (= paleizen) erop, behalve de ca 25 eilanden die onderdeel uitmaken van het St. Lawrence National Park.
Een stevige winddichte jas was dus wel gewenst om te kunnen genieten van de prachtige omgeving. Desondanks dat ons bescheiden cruiseschip prachtig weet te manoeuvreren tussen de eilandjes, en ijsbergen ’s winters links naast zich laat liggen (Over de hele tocht van het schip ligt een buis onder water die luchtbelletjes produceert ter voorkoming van de vorming van ijsbergen.) bracht dit belevenis de Kate Winslet in Nelly naar boven. Nu de Leonardo nog zoeken…
Het avondmaal namen we deze avond in de old brewery van Kingston. Veel bierplaatjes en bierbuiken in het rond, weinig op onze tafel.
En daarna… waar we aanvankelijk mee gestart waren: taxi en hup de trein naar Toronto op!Inneke wil haar naamsvermelding vandaag trouwens volledig opdragen aan ‘Dien’. Met dank voor de waardevolle tips ivm de thousand Islands. Dankje Dien!
zondag 20 september 2009
14 September - Legendary Ottawa
Vandaag begon vroeg, heel vroeg… wekker om 05:30. Via Rail verwachtte ons om 06:40. En of dat dit iets met de mens doet. Inneke zou er zowat uit moeten gezien hebben als terroriste, dat besluiten we uit de opmerking van de treinbegeleider ‘Do you hide something?’. Misschien wel even de setting schetsen… Bij dit zomerse weer zat Inneke ingeduffeld in de bijzonder zachte trui. Voor de conducteur moest het nog niet te snel winter worden…
Diezelfde conducteurs beschikken hier trouwens allemaal over datzelfde oversized eigenschap. Zijn het niet extra large benen, dan is het in de breedte.Om 8u30 dan eindelijk in dé hoofdstad van Canada, OTTAWA. O-ta-wablief?! Geen Brussel met hoge gebouwen, maar een schattig jong stadje met een hoge berg. Een ‘Parliament Hill’. Voor ons vijftal zeer uitdagend… en toch een beetje herkenbaar. Van de drie gebouwen, had de middelste bijzonder veel trekken van de Big Ben Tower in Londen (Hier de ‘peace tower’ genaamd), de rechtse zowat iets bijzonder brits, gotisch…Wat ons het meeste bijbleef was ons gratis bezoek aan het ‘Centre Block’ die de thuishaven vormt voor het Canadese parlement. Na de nodige veiligheidscontrole vervoegden we ons bij het publiek in de ‘House of Commons’, de ‘kamer’ zoals wij die kennen. Deze hadden vandaag net hun eerste zitdag, dus na een kardinaal gisteren kon vandaag de ‘prime minister’ toegevoegd worden… yeah! Dit bezoek kwam ook de carrière als hostess van Stéphanie ten goede. Zij hield vol overgave, vrijwillig en geheel geamuseerd tijdens de rondleiding de vlag met daarop een foto van de Kamer en de Senaat vast.
’s Middags trok Ottawa ons elk op een andere manier aan. Nele had zin in cultuur en ging op zoek naar het museum van Schone Kunsten. Als puntje bij paaltje kwam waren er weinig schone kunsten (museum bijna gesloten), MAAR wel een schoon telefoongesprek met het thuisfront! Bij de andere vier overheerste vooral de dorst en de zoektocht naar Victoriaanse huizen langs het kanaal. Dat laatste zonder resultaat. Helemaal into Canada en hun nationaal symbool ‘the Maple’ haalde Inneke en Nelly hun creativiteit boven, en creëerden met resultaat een maple-outfit. De reacties van tegenliggers bleken alvast positiever dan we zelf waren over onze eerste modelijn.
Het terug samenvoegen van onze groep ging ook gepaard met… jawel… dé eerste Canadese regen! Al werd dit vlug vergeten bij een maaltijd in hét ‘Hard rock Café’ van Ottawa! Hard stuff, dat kon je wel zeggen. Op aanraden van Stéphanie waagden, maar spreidden we vooral, onze mond over ‘The legendary 10 oz hamburger’. Voortgaand de moeilijkheden die hiermee gepaard gingen maakt niemand ons nog wijs dat wij een grote mond hebben!
Verwachtingsvol voor een licht en geluidsshow versie 2 hadden we ons later die avond geïnstalleerd op de Parliament Hill. De eerste klanken waren echter teleurstellen: Le show est annulé. Tjah… regen hé. (En laat dit nu net rijmen !)Drogen deden we in onze gezellige hostel! Zowaar een vakantiehuisje! Mét Paul uit Belgium & Ireland. Een Ierse man die in Brussel werkt voor de Europese commissie maar nu even in Canada was voor het huwelijk van een vriend. Een vreemd verhaal… Maar dé zoetste inval vanavond was ontegensprekelijk onze Koreaanse vriendin. Ze haalt alle records met haar 1u lang douchen. Grrr! Slaapwel!
Diezelfde conducteurs beschikken hier trouwens allemaal over datzelfde oversized eigenschap. Zijn het niet extra large benen, dan is het in de breedte.Om 8u30 dan eindelijk in dé hoofdstad van Canada, OTTAWA. O-ta-wablief?! Geen Brussel met hoge gebouwen, maar een schattig jong stadje met een hoge berg. Een ‘Parliament Hill’. Voor ons vijftal zeer uitdagend… en toch een beetje herkenbaar. Van de drie gebouwen, had de middelste bijzonder veel trekken van de Big Ben Tower in Londen (Hier de ‘peace tower’ genaamd), de rechtse zowat iets bijzonder brits, gotisch…Wat ons het meeste bijbleef was ons gratis bezoek aan het ‘Centre Block’ die de thuishaven vormt voor het Canadese parlement. Na de nodige veiligheidscontrole vervoegden we ons bij het publiek in de ‘House of Commons’, de ‘kamer’ zoals wij die kennen. Deze hadden vandaag net hun eerste zitdag, dus na een kardinaal gisteren kon vandaag de ‘prime minister’ toegevoegd worden… yeah! Dit bezoek kwam ook de carrière als hostess van Stéphanie ten goede. Zij hield vol overgave, vrijwillig en geheel geamuseerd tijdens de rondleiding de vlag met daarop een foto van de Kamer en de Senaat vast.
’s Middags trok Ottawa ons elk op een andere manier aan. Nele had zin in cultuur en ging op zoek naar het museum van Schone Kunsten. Als puntje bij paaltje kwam waren er weinig schone kunsten (museum bijna gesloten), MAAR wel een schoon telefoongesprek met het thuisfront! Bij de andere vier overheerste vooral de dorst en de zoektocht naar Victoriaanse huizen langs het kanaal. Dat laatste zonder resultaat. Helemaal into Canada en hun nationaal symbool ‘the Maple’ haalde Inneke en Nelly hun creativiteit boven, en creëerden met resultaat een maple-outfit. De reacties van tegenliggers bleken alvast positiever dan we zelf waren over onze eerste modelijn.
Het terug samenvoegen van onze groep ging ook gepaard met… jawel… dé eerste Canadese regen! Al werd dit vlug vergeten bij een maaltijd in hét ‘Hard rock Café’ van Ottawa! Hard stuff, dat kon je wel zeggen. Op aanraden van Stéphanie waagden, maar spreidden we vooral, onze mond over ‘The legendary 10 oz hamburger’. Voortgaand de moeilijkheden die hiermee gepaard gingen maakt niemand ons nog wijs dat wij een grote mond hebben!
Verwachtingsvol voor een licht en geluidsshow versie 2 hadden we ons later die avond geïnstalleerd op de Parliament Hill. De eerste klanken waren echter teleurstellen: Le show est annulé. Tjah… regen hé. (En laat dit nu net rijmen !)Drogen deden we in onze gezellige hostel! Zowaar een vakantiehuisje! Mét Paul uit Belgium & Ireland. Een Ierse man die in Brussel werkt voor de Europese commissie maar nu even in Canada was voor het huwelijk van een vriend. Een vreemd verhaal… Maar dé zoetste inval vanavond was ontegensprekelijk onze Koreaanse vriendin. Ze haalt alle records met haar 1u lang douchen. Grrr! Slaapwel!
13 September 2009 - Vreemdelingen in mijn kerk!
Victorieeeee! Clijsters won de US Open! Wij startten onze dag met een exclusief, speciaal, uitzonderlijk kijkje op het internet. Met heuglijk nieuws dus.
Inmiddels hebben we onze volledige reis uitgetekend. Vanmorgen konden we dus onze treinplaatsen gaan reserveren. Echter... te vroeg victorie gekraaid. Nele vergat haar Corridor Pass in de jeugdhostel en diende dus de hele weg van het station terug te keren. De tijd werd echter zedig en vroom ingevuld: Nelly, Stefanie, Stephanie en Inneke stapten de Cathedrale Marie Reine binnen en volgden er de zondagochtendmis. Dit ritueel werd afgesloten met een vriendelijke persoonlijke handdruk van de eigenste, in persoon zelve kardinaal van Montreal! Goeie vakantie Meneer de Kardinaal! Chapeau dat u de vreemde eenden in uw kerk er wist uit te halen! Het kerkelijk jaar loopt hier immers ten einde en meneer de kardinaal gaat op vakantie, vermoedelijk naar... Rome!
Daarna begonnen we terug aan onze klim naar het Parc Royal. Elke zondag vindt hier de 'tamtam' plaatst. De jeugd van Montréal komt hier samen om te trommelen, te dansen en eenvoudigweg te genieten van de zomer. Ook wij kunnen ons vanaf nu bij deze jeugd rekenen. Wat had je anders gedacht?! Het geheel had veel weg van een ritmisch Woodstockfestival.
Van bovenaan naar helemaal onderaan nu. De volledige binnenstad van Montreal is immers ondertunneld met metro's maar ook vooral: etalages en bijhorende kassa's. Nelly waagde er zich aan een nieuwe blauwe sjakosh. Voortaan op de foto's te spotten.
Op de begane grond werd het trio Stefanie, Nele en Inneke getroffen door het fenomeen 'Seks in het kleinste kamertje' en de wachttijd die daarbij hoort. Terwijl Nelly en Stephanie het zonodig bijzonder leuk en verrassend vonden zich te verstoppen tussen het standbeeld van 'The illuminated crowd'. Echt verlicht voelden we ons echter niet, want na verloop van tijd moesten we zelf naar het toilet.
Bij diezelfde Stéphanie lijken wij nu het fenomeen 'Magnetische enkels' vast te stellen. Deze twee stukjes van ledematen trekken elkaar precies bijzonder hard aan, met wondjes tot bloedens toe tot gevolg.
's Avonds haalde Nele een enorme triomf binnen: dubbele Yahtzeeeeee! Wie doet haar na?! Shittt waauww!
Eenmaal strijk in onze slaapzak werd onze nachtrust met 5 minuten bedreigt door Stefanie... met de vraag hoe hoog de beurs staat. Tjah. Tot morgen.
Inmiddels hebben we onze volledige reis uitgetekend. Vanmorgen konden we dus onze treinplaatsen gaan reserveren. Echter... te vroeg victorie gekraaid. Nele vergat haar Corridor Pass in de jeugdhostel en diende dus de hele weg van het station terug te keren. De tijd werd echter zedig en vroom ingevuld: Nelly, Stefanie, Stephanie en Inneke stapten de Cathedrale Marie Reine binnen en volgden er de zondagochtendmis. Dit ritueel werd afgesloten met een vriendelijke persoonlijke handdruk van de eigenste, in persoon zelve kardinaal van Montreal! Goeie vakantie Meneer de Kardinaal! Chapeau dat u de vreemde eenden in uw kerk er wist uit te halen! Het kerkelijk jaar loopt hier immers ten einde en meneer de kardinaal gaat op vakantie, vermoedelijk naar... Rome!
Daarna begonnen we terug aan onze klim naar het Parc Royal. Elke zondag vindt hier de 'tamtam' plaatst. De jeugd van Montréal komt hier samen om te trommelen, te dansen en eenvoudigweg te genieten van de zomer. Ook wij kunnen ons vanaf nu bij deze jeugd rekenen. Wat had je anders gedacht?! Het geheel had veel weg van een ritmisch Woodstockfestival.
Van bovenaan naar helemaal onderaan nu. De volledige binnenstad van Montreal is immers ondertunneld met metro's maar ook vooral: etalages en bijhorende kassa's. Nelly waagde er zich aan een nieuwe blauwe sjakosh. Voortaan op de foto's te spotten.
Op de begane grond werd het trio Stefanie, Nele en Inneke getroffen door het fenomeen 'Seks in het kleinste kamertje' en de wachttijd die daarbij hoort. Terwijl Nelly en Stephanie het zonodig bijzonder leuk en verrassend vonden zich te verstoppen tussen het standbeeld van 'The illuminated crowd'. Echt verlicht voelden we ons echter niet, want na verloop van tijd moesten we zelf naar het toilet.
Bij diezelfde Stéphanie lijken wij nu het fenomeen 'Magnetische enkels' vast te stellen. Deze twee stukjes van ledematen trekken elkaar precies bijzonder hard aan, met wondjes tot bloedens toe tot gevolg.
's Avonds haalde Nele een enorme triomf binnen: dubbele Yahtzeeeeee! Wie doet haar na?! Shittt waauww!
Eenmaal strijk in onze slaapzak werd onze nachtrust met 5 minuten bedreigt door Stefanie... met de vraag hoe hoog de beurs staat. Tjah. Tot morgen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
