Sheila's van (= camionetje/monovolume wagen) kwam ons vandaag halen voor een lift naar het Niagara Wine Festival. De Niagara streek, waar St. Catherines ook een deel van uitmaakt is erg gekend voor zijn wijn. Dit 9-dagen durende festival zorgt dan ook voor veel leven in deze stad, zeker bij zomerse temperaturen van 25 graden...
Bruggelingen kunnen dit festivalletje zowat vergelijken met 'Het feest in het park', al dien je de wereldse kraampjes nu te vervangen door 2 lange rijen vol kraampjes van verschillende wijngaarden. Centraal een groot podium mét daarop een echte canadese man. Inclusief canadese survivalhoed, baard, lage stem én gitaar natuurlijk. De bijhorende liedjes waren vaak zalig voor het oor, en deden ons heen en weer wiegen in het park van St. Catherines. Maar hier konden we het natuurlijk niet houden bij muziek alleen... Na een grondige observatie en tips van een erg attente dame dronken we er een glas op. Op het einde van de vakantie, op de start van de stage! Santé
Diezelfde dame kwam op ons de weide spontaan tegemoet en babbelde honderuit over België, haar dochter en de 'special needs', haar boerderij, Ottawa... én ons uitnodigde voor een gezellig verblijf in haar inmiddels van kinderen leeggelopen huis in de hoofdstad. We verwachten nog een foto per e-mail, en houden haar alvast in gedachten.
Met ons leeg glas (als souvenir opnieuw) in de hand, gingen we opzoek naar brood in St. Catherines. Maar dit leek niet zo makkelijk als aanvankelijk gedacht. Een stevige wandeltocht bracht ons uiteindelijk tot bij een zeer goedkope supermarkt. Na het doorkuisen van een woonwijk en industriepark.
De taxi terug leek ons opnieuw de beste manier op een gunstige terugkeer. En dat lukte, na het herhaaldelijk moeten intypen van ons adres in de GPS door de chauffeur, het kunnen afdingen van de prijs omwille van ons student-heid en trouwheid aan de firma én het openvliegen van de deur tijdens de tocht. Nelly lag bijna op het canadese asfalt.
Bij het oprijden van rijlaan naar het hotel konden we een jongedame spotten met een huppelende poedelhond! Leen was aangekomen!
Even voorstellen: Leen is part-time medewerkster aan onze vakgroep orthopedagogiek. Ze komt ons de volgende 6 weken vervoegen als - zo omschrijft ze zelf - onze grote zus. Daarnaast probeert zij vanuit haar eigen referentiekader hier het reilen en zeilen van een universiteitsstudent en werknemer met een beperking uit te diepen.
Samen gingen we dineren in ons hotel. Met een hond aan ons voeten.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten