MAANDAG - DINSDAG - WOENSDAG: Placement days
Wie uitgaat... moet kunnen opstaan! Zo ook gingen de Canadian Five flink naar school op maandag, na een nachtelijk arriveren van de uitstap naar Algonquin Park.
Aan de bushalte naar St. Anthony's Elementary School stonden die frisse ochtend, dik ingepakt Nele, Nelly, Stéphanie en als speciale gasten: Leen en Yankee! Het bushokje inruilen voor een bedampte bus zou echter een moeilijkere investering worden. Bus 1 passeerde de revue. Maar deze was omwille van traptreden niet toegankelijk voor een rolstoel. Stéphanie stapt in, met als doel de school over onze latere aankomst aan te kondigen. Bus 2 ging naar een andere bestemming. Ondertussen werd al fervent heen en weer gebeld van de ene buschauffeur naar de andere om een bus te pakken te krijgen op onze lijn. Bij bus 3 stapten Nele & Nelly in. Leen bleef moedig wachten... Nooit gedacht dat dit ons in Canada zou overkomen. Nooit gedacht dat ze er niet veel later gewoon zou staan (Leen & Yankee), geleverd met een privé bus!
Uit de announcements, na het Nationale volkslied en het Onze Vader, konden we vandaag volgende woorden opvangen: 'dog', 'working', 'don't pet', 'special visitors'. De aandacht bij de kinderen steeg.
Leen kreeg gedurende de dag van elk van ons een korte blik te zien. Kan ze eindelijk eens gezichten plakken over de wondertjes in de klas waar wij gedurende de reflectie over praten.
En het moet gezegd worden, de kindjes volgden flink het announcement op, met uitzondering van de onderdirecteur dan wel. Pittig detail: Het was ook hij die het announcement voorlas...
Op woensdag was er in St. Anthony's een fanatieke, sensationele baseball-wedstrijd! De leerkrachten namen het op tegen de leerlingen, in het publiek van - of course - de hele school. Tel de leeftijd van de teamleden samen. De ploeg met het hoogste getal won!
In het St. Catherines College werken ze blijkbaar van chaos naar structuur. Stefanie en Inneke waren deze week de trotse vernemers van de uitleg over de schoolstructuur. Eindelijk!
Een bijzonder leuk klein gevolg aan die schoolstructuur zijn ook de chocolade-pompoen delicatesse! Deze week werden deze zelfgemaakte koekjes aankoopbaar gesteld voor de leerlingen. Een lekkere gewoonte!
DONDERDAG: Bezoek NTEC
Met Tiffany achter het stuur, en Sheila's 'van' volgeladen met vrouwvolk (met uitzondering van dé man Yankee onder ons) vertrokken we voor een flitsbezoek aan het NTEC programma.
Dit programma is gericht op jongeren van middelbare schoolleeftijd, die moeilijkheden ondervinden bij het functioneren in de reguliere school. Deze jongeren kunnen hier tijdelijk terecht voor het verkrijgen van credits of het aanleren van een job. Maar wel steeds met een doel terug te integreren in de gemeenschap of de 'gewone' school.
Bij het bezoek aan de NTEC-klas werden we zowat uitgevraagd door de - op dat moment - leergierige jongegasten. De interesse ging vooral naar fast food restaurants, auto's, en café's... Ahja!
Vandaag werd ook het eerste zelfgemaakte gerecht in onze Crock pot een feit!!! Ratatouille met couscous. We stellen hem even in persoon voor, Mijnheer Crock Pot: In deze gietijzeren of metalen kookpot dien je 's morgens gewoon uw maaltijd voor 's avonds netjes te schikken. Hup deksel erop, stekkers in het stopcontact... En tegen 's avonds, bij het thuiskomen, kan je reeds tot aan de andere vleugel van het hotel een heerlijke aroma waarnemen. In België staat dit magisch technologisch hoogstandje bekend als... 'slowcooker'. Mjammieee!
VRIJDAG: Pedagogische STUDIEdag
Vrijdag, werkdag!
Stefanie en Inneke hadden goede voornemens. Na uitslapen dan... :)
Zoals business-mannen in kostuum op hotel, moet hier ook werk verzet worden. Wij schrijven hier ondertussen ijverig aan reflecties, werkverslagen, e-mails en thesissen!
Nele, Nelly & Stéphanie trokken op verplaatsing naar de pedagogische studiedag van de Katholieke Schoolgemeenschap van regio Niagara. Dit in het gezelschap van het hele team Educatieve Assistenten van St. Anthony's. Zijzelf verklaarden ons gek, maar wij beleefden onze interessantste dag ooit!
's Morgens een hoorcollege en workshop rond TEACCH. Een programma dat met visuele schema's werkt, vooral bruikbaar bij kinderen met autisme. 's Middags een lezing van een professor met het Tourette syndroom over het Tourette Syndroom en inhibitie. Met daarin een eervolle vermelding naar de 'drie belgische leraren in de zaal'. "Gelieve even recht te staan". Gedurende de volgende seconden kenden onze gezichten vooral een rode kleurschakering...
Maar wat we vooral van vandaag onthouden zijn de interessante, soms diep rakende verhalen van de assisten over hun job.
zaterdag 10 oktober 2009
dinsdag 6 oktober 2009
Weekend 2: 2 tot 4 oktober 2009 - We gaan op berenjacht!
Dit weekend moest Oost-Canada worden: kanoën op ongerepte rivieren, proviand beschermen tegen beren, reusachtige meren, woeste rivieren en schier eindeloze bossen, kusten en toendra's. En wat we wouden, zou het worden...
VRIJDAG
Op vrijdagochtend trokken we - sinds enige tijd geleden - gebackpackt naar de bushalte voor een reis die 3 bussen en in totaal 8 uur in beslag zou nemen! Met als bestemming het beroemde 'Algonquin Provincial Park'. Het is meteen ook het grootste provinciale park van Ontario en ligt zowat 380 km verwijdert van onze Sheraton.
Een busreis die met wonderlijke landschappen en in te halen slaap, al bij al nog snel voorbij ging. Of toch sneller dan gedacht. Want voor we het wisten werden we gedropt in 'Maynooth'. Voor ons nogal gelijkend aan de belgische ardennen: Karakteristieke, slechts 200-koppen tellende dorpjes. Wij vonden onze Hostel deze keer zonder gebruik van kaart en kompas!
De jeugdherberg pastte volledig in het plaatje van het dorp. Karakteristiek, gezellig, warm, vol tapijt, krakende bedden...
En dan... konden we één van onze verlangen eindelijk volmaken: koken op een echt gasvuur! De microgolfoven bandde we uit ons gezichtsveld. Hierbij een ode aan de kookpot!
We dachten onze luie avond af te sluiten met een avontuur op het beeldscherm, maar daar stak Londen een stukje voor! Heel Engeland had bijna onze hostel verovert. Kleine nuance hierop is misschien dat de hostel maar 26 bedden telt, de Engelse groep jongeheren 6 leden... Maar wat niet kon werd ingewisseld voor een avondje Europees ervaringen wisselen, en Jungle Speeden!
Morgen kan het echte avontuur beginnen!
ZATERDAG: Hiking
Op de 6de dag werd Algonquin de onze... en dat van gids Tom! Deze jongeman is de trotse, avontuurlijke uitbater van de jeugdhostel en nam ons mee voor een dag wandelen en ontdekken! We begonnen rustig met het proberen spotten van vogels, bevers en elanden vanuit de auto, met geregelde stopplaatsen met veelsprekende uitzichten.
Wij gepakt met de dagrugzak vol lekkere lunch bij een fantastisch landschap, had Tom hetzelfde voorzien, al moeten we hierbij ook zeker zijn zak 'peanuts' vermelden. Voor de vogels... Maar bij het ongehoorzaam en afwezig zijn van deze vliegende dieren, taste hij dan maar zelf toe. Wij erachter, hup het diepe bos in!
Alle wandelpaden doorheen Algonquin Park zijn geconcentreerd rond Highway 60. Bij de parking bij onze eerste trail werden we verrast door een bende spleetogen.... Oh helppp, volgen de Japanners ons ook hier! Geconcentreerd trokken ze foto's met elandengeweien en fototoestellen met teleteleteletele-lenzen. Tom stelde ons echter niet teleur! 'Wees niet bang voor de Japanners, wij doen een geheim wandelpad!'. Het leidde ons door een prachtig schouwspel van herfstig loof. Oranje, rood, geel, bruin,... prachtig! Ook hierbij werden we niet vergezeld van een eland.
Een tweede tocht ‘Booth’s Rock trail’ bracht ons langs 2 meren en liet ons lunchen op de cliff. Met opnieuw een eindeloos betoverend uitzicht gleden de boterhammetjes bij ons even snel binnen als de nootjes dat bij de ‘Chipmunks’ deden. Vrij vertaald als ‘Knabbel & Babbel’ kwamen deze knaagdiertjes ons vrijwillig uit de hand eten. De terugtocht verliep langs verloren tennisterreinen, verlaten stranden en opstapelende wolken. In enkele minuten zagen we het vredige bosgebied veranderen in een losbandig woud met rukwinden, en stevige golven in het meer. Een onweer naderde! Maar… Tom zou Tom niet zijn, moest hij dat stevig getimed hebben. Er zat geen minuut tussen ons veilig terug in de auto zitten en een stevige regenbui en bliksemslag. Een autoritje bracht ons tot het 'Visitor Center' van het park. Via manquettes en levensechte opgezette dieren kwamen we hier veel te weten over de natuur in de omgeving, en konden we de levende wezens zien die ons al reeds een hele dag voor ons verscholen hielden.
De avond begon al te vallen toen ze voor ons nog heerlijke zelfgemaakte spaghetti zou bieden! Mmm... verse groentjes, vééél kaas, véééél saus!
De keukentafel leidde ons naar de TV room. Tijd voor een simpele film, een andere man in ons Canadese leven. Tijd voor Mr. Deeds!
Slapen deden we bij een sneeuwlucht! Je hoort het goed, hier is de eerste sneeuw al gevallen! Al blijft ze nog niet liggen! Maar Januari haalt hier uit met temperaturen van -40°C!
ZONDAG: Kanoeïng
Dagelijkse 'Onze Vaders' en 'Weesgegroetjes' zijn productief geweest. Het weer bleef droog! Dat maakt: zondag geen rustdag, maar kanoën!
Tom en de auto van zijn moeder Nancy bracht ons op de melodieën van Morzart door het opnieuw stemmig landschap naar een idyllisch plekje om te waterratten.
De 2 kano's en een kajak plantte we onze peddels daarna nog meermaals krachtig in het rustige water. Het waterloopje bracht ons langs herfstige landschappen, beverdammen om te eindigen bij de waterval. Tom stond erop het meest idyllische, rustige, dichtste plekje bij de waterval te vinden. Na een korte wandeling, enkele gladde stenen werd dit een voltreffer!
Daarna begon de terugtocht/vaart. Eerst per kano/kajak, daarna per autobus...
Over die laatste hoorde Nele trouwens tijdens de lange rit een pittig detail uit de mond van de chauffeur: 'flash breaks'. O-owwww. Maar ondertussen zijn we weer veilig thuis gehavend.
VRIJDAG
Op vrijdagochtend trokken we - sinds enige tijd geleden - gebackpackt naar de bushalte voor een reis die 3 bussen en in totaal 8 uur in beslag zou nemen! Met als bestemming het beroemde 'Algonquin Provincial Park'. Het is meteen ook het grootste provinciale park van Ontario en ligt zowat 380 km verwijdert van onze Sheraton.
Een busreis die met wonderlijke landschappen en in te halen slaap, al bij al nog snel voorbij ging. Of toch sneller dan gedacht. Want voor we het wisten werden we gedropt in 'Maynooth'. Voor ons nogal gelijkend aan de belgische ardennen: Karakteristieke, slechts 200-koppen tellende dorpjes. Wij vonden onze Hostel deze keer zonder gebruik van kaart en kompas!
De jeugdherberg pastte volledig in het plaatje van het dorp. Karakteristiek, gezellig, warm, vol tapijt, krakende bedden...
En dan... konden we één van onze verlangen eindelijk volmaken: koken op een echt gasvuur! De microgolfoven bandde we uit ons gezichtsveld. Hierbij een ode aan de kookpot!
We dachten onze luie avond af te sluiten met een avontuur op het beeldscherm, maar daar stak Londen een stukje voor! Heel Engeland had bijna onze hostel verovert. Kleine nuance hierop is misschien dat de hostel maar 26 bedden telt, de Engelse groep jongeheren 6 leden... Maar wat niet kon werd ingewisseld voor een avondje Europees ervaringen wisselen, en Jungle Speeden!
Morgen kan het echte avontuur beginnen!
ZATERDAG: Hiking
Op de 6de dag werd Algonquin de onze... en dat van gids Tom! Deze jongeman is de trotse, avontuurlijke uitbater van de jeugdhostel en nam ons mee voor een dag wandelen en ontdekken! We begonnen rustig met het proberen spotten van vogels, bevers en elanden vanuit de auto, met geregelde stopplaatsen met veelsprekende uitzichten.
Wij gepakt met de dagrugzak vol lekkere lunch bij een fantastisch landschap, had Tom hetzelfde voorzien, al moeten we hierbij ook zeker zijn zak 'peanuts' vermelden. Voor de vogels... Maar bij het ongehoorzaam en afwezig zijn van deze vliegende dieren, taste hij dan maar zelf toe. Wij erachter, hup het diepe bos in!
Alle wandelpaden doorheen Algonquin Park zijn geconcentreerd rond Highway 60. Bij de parking bij onze eerste trail werden we verrast door een bende spleetogen.... Oh helppp, volgen de Japanners ons ook hier! Geconcentreerd trokken ze foto's met elandengeweien en fototoestellen met teleteleteletele-lenzen. Tom stelde ons echter niet teleur! 'Wees niet bang voor de Japanners, wij doen een geheim wandelpad!'. Het leidde ons door een prachtig schouwspel van herfstig loof. Oranje, rood, geel, bruin,... prachtig! Ook hierbij werden we niet vergezeld van een eland.
Een tweede tocht ‘Booth’s Rock trail’ bracht ons langs 2 meren en liet ons lunchen op de cliff. Met opnieuw een eindeloos betoverend uitzicht gleden de boterhammetjes bij ons even snel binnen als de nootjes dat bij de ‘Chipmunks’ deden. Vrij vertaald als ‘Knabbel & Babbel’ kwamen deze knaagdiertjes ons vrijwillig uit de hand eten. De terugtocht verliep langs verloren tennisterreinen, verlaten stranden en opstapelende wolken. In enkele minuten zagen we het vredige bosgebied veranderen in een losbandig woud met rukwinden, en stevige golven in het meer. Een onweer naderde! Maar… Tom zou Tom niet zijn, moest hij dat stevig getimed hebben. Er zat geen minuut tussen ons veilig terug in de auto zitten en een stevige regenbui en bliksemslag. Een autoritje bracht ons tot het 'Visitor Center' van het park. Via manquettes en levensechte opgezette dieren kwamen we hier veel te weten over de natuur in de omgeving, en konden we de levende wezens zien die ons al reeds een hele dag voor ons verscholen hielden.
De avond begon al te vallen toen ze voor ons nog heerlijke zelfgemaakte spaghetti zou bieden! Mmm... verse groentjes, vééél kaas, véééél saus!
De keukentafel leidde ons naar de TV room. Tijd voor een simpele film, een andere man in ons Canadese leven. Tijd voor Mr. Deeds!
Slapen deden we bij een sneeuwlucht! Je hoort het goed, hier is de eerste sneeuw al gevallen! Al blijft ze nog niet liggen! Maar Januari haalt hier uit met temperaturen van -40°C!
ZONDAG: Kanoeïng
Dagelijkse 'Onze Vaders' en 'Weesgegroetjes' zijn productief geweest. Het weer bleef droog! Dat maakt: zondag geen rustdag, maar kanoën!
Tom en de auto van zijn moeder Nancy bracht ons op de melodieën van Morzart door het opnieuw stemmig landschap naar een idyllisch plekje om te waterratten.
De 2 kano's en een kajak plantte we onze peddels daarna nog meermaals krachtig in het rustige water. Het waterloopje bracht ons langs herfstige landschappen, beverdammen om te eindigen bij de waterval. Tom stond erop het meest idyllische, rustige, dichtste plekje bij de waterval te vinden. Na een korte wandeling, enkele gladde stenen werd dit een voltreffer!
Daarna begon de terugtocht/vaart. Eerst per kano/kajak, daarna per autobus...
Over die laatste hoorde Nele trouwens tijdens de lange rit een pittig detail uit de mond van de chauffeur: 'flash breaks'. O-owwww. Maar ondertussen zijn we weer veilig thuis gehavend.
Werkweek 2: 28 september tot 1 oktober 2009 - Redmen and white sheeps
MAANDAG - DINSDAG - WOENSDAG: Placement day's
Bij het ochtendgloren de eerste krakende stemgeluiden investeren in de nationale hymne, en je waant je weer in Canada. Tijd om naar school te gaan...
St. Anthony's elementary school waande zich op woensdag even 'high'. 's Namiddags stond voor de belgische bezoeksters een bezoek aan de Catholic High School Dennis Morris op het programma, in het gezelschap van de puberale Grade 8'ers. De meeste jongeren die Grade 8 op St. Anthony's lagere school vervolmaken, stromen door naar deze school. En als een vorm van kennismaking en vlottere doorstroom werden ze vanmiddag uitgenodigd om mee de eerste wedstrijd van het Football Team af te trappen. Stel het je heus voor als in de films: Toekomen in de gele schoolbussen, verwelkomt worden door een bende in braaf uniform geklede gillende meiden die je bespringen met rode verf en meteen ook 2 strepen op je façade planten (of een variatie hierop: 'D' en 'M' van Dennis Morris), meteen aanschuiven voor een hotdog, en daarna in grote getale naar het speelveld. Alleen de cheerleaders hebben we gemist vrezen we. De 'Redmen' in uiteraard rode schoudergevulde tenue'tjes namen het op tegen een andere high school in de buurt. Over of ze uiteindelijk de overwinning op hun naam konden schrijven onthouden we ons liever. Het snappen van dit spelletje Amerikaans Football was al een hele investering...
Geheel gebruik makende van dit circus trokken we ons ook eens terug in de High School. Doorheen een korte rondleiding bekeken we oude klasfoto's van de assistent die mee was, en gingen we op zoek naar de Special Needs klas.
Volgend - totaal hiervan losstaand - fenomeen willen we jullie trouwens ook niet onthouden:
Wij troffen aan, om 11u15 (20 minuten voor de middagbel) op de bar van het secretariaat van onze lagere school: Tientallen kartonnen lekker geurende zakjes met hierop rode MC letters. Voor wie hiermee niet zo vertrouwd is: MC Donalds zakjes. Hello Americaaaa!
Op de publieke High School vond zich dan hier helemaal tegenover staand een bijbels tafereel plaats. Twee belgische schaapjes (Stefanie en Inneke) vonden er eindelijke een herder. Na 3472 keer uitleggen aan evenveel leerkrachten, wie je bent en wat je komt doen, mocht dit best wel eens. Al ga je erdoor natuurlijk wel héél erg bewust aan de slag, grr.
Op woensdag kregen beide meiden zelfs al de exclusieve kans om Mijnheer de Onderdirecteur te vergezellen op zijn gezondheidsinspectieronde doorheen de verschillende 'Alternative Programs'. Deze programma's hangen vast aan de schoolgroep, en vormen een soort van vangnet voor jongeren die door omstandigheden (verwaarlozing, beperking, storend gedrag,...) (tijdelijk) niet kunnen deelnemen aan het schoolse gebeuren. Deze speciale programma's zijn gehuisvest in aparte agglomeraties maar houden steeds een terugkeer naar het reguliere onderwijs als doel voor ogen.
DONDERDAG: Children's Autism Program
Taxi Tiffany en taxi Jennifer kwamen vanmorgen de oprijlaan van dé Sheraton opgerold. Zijnde onze twee begeleiders voor een kort bezoek aan een 'Alternative Program'. Voor de aandachtige lezer, Jennifer is nieuw in dit verhaal. Deze master studente ging met ons mee op sleeptouw binnen een onderzoek dat ze voert. Diezelfde dame is trouwens trotse eigenaar van een 'van' die tegen botsende rolstoelen en spelende kinderen kan, en van diezelfde kindjes waarover ze maar niet kan zwijgen.
Het programma voor lagere school kinderen met autisme waar we vandaag even binnengluurden is te vergelijken met de 'Alternative Programs' waarover we hierboven al spraken.
In deze accomodatie voor kinderen met autisme volgen een 5 of 6 tal kinderen het TEACCH programma. Kinderen komen hier terecht na een hulpvraag van de school. Ze verblijven er maximum 3 jaar en krijgen er een levenswijze met veel structuur aangeleerd. Heel veel aandacht gaat binnen dit programma ook naar de 'terugkeer' naar de reguliere school. De integratie en transmissie van het TEACCH programma in de school van oorsprong wordt al ruime tijd voor de eigenlijke terugkeer voorbereidt.
Bij het ochtendgloren de eerste krakende stemgeluiden investeren in de nationale hymne, en je waant je weer in Canada. Tijd om naar school te gaan...
St. Anthony's elementary school waande zich op woensdag even 'high'. 's Namiddags stond voor de belgische bezoeksters een bezoek aan de Catholic High School Dennis Morris op het programma, in het gezelschap van de puberale Grade 8'ers. De meeste jongeren die Grade 8 op St. Anthony's lagere school vervolmaken, stromen door naar deze school. En als een vorm van kennismaking en vlottere doorstroom werden ze vanmiddag uitgenodigd om mee de eerste wedstrijd van het Football Team af te trappen. Stel het je heus voor als in de films: Toekomen in de gele schoolbussen, verwelkomt worden door een bende in braaf uniform geklede gillende meiden die je bespringen met rode verf en meteen ook 2 strepen op je façade planten (of een variatie hierop: 'D' en 'M' van Dennis Morris), meteen aanschuiven voor een hotdog, en daarna in grote getale naar het speelveld. Alleen de cheerleaders hebben we gemist vrezen we. De 'Redmen' in uiteraard rode schoudergevulde tenue'tjes namen het op tegen een andere high school in de buurt. Over of ze uiteindelijk de overwinning op hun naam konden schrijven onthouden we ons liever. Het snappen van dit spelletje Amerikaans Football was al een hele investering...
Geheel gebruik makende van dit circus trokken we ons ook eens terug in de High School. Doorheen een korte rondleiding bekeken we oude klasfoto's van de assistent die mee was, en gingen we op zoek naar de Special Needs klas.
Volgend - totaal hiervan losstaand - fenomeen willen we jullie trouwens ook niet onthouden:
Wij troffen aan, om 11u15 (20 minuten voor de middagbel) op de bar van het secretariaat van onze lagere school: Tientallen kartonnen lekker geurende zakjes met hierop rode MC letters. Voor wie hiermee niet zo vertrouwd is: MC Donalds zakjes. Hello Americaaaa!
Op de publieke High School vond zich dan hier helemaal tegenover staand een bijbels tafereel plaats. Twee belgische schaapjes (Stefanie en Inneke) vonden er eindelijke een herder. Na 3472 keer uitleggen aan evenveel leerkrachten, wie je bent en wat je komt doen, mocht dit best wel eens. Al ga je erdoor natuurlijk wel héél erg bewust aan de slag, grr.
Op woensdag kregen beide meiden zelfs al de exclusieve kans om Mijnheer de Onderdirecteur te vergezellen op zijn gezondheidsinspectieronde doorheen de verschillende 'Alternative Programs'. Deze programma's hangen vast aan de schoolgroep, en vormen een soort van vangnet voor jongeren die door omstandigheden (verwaarlozing, beperking, storend gedrag,...) (tijdelijk) niet kunnen deelnemen aan het schoolse gebeuren. Deze speciale programma's zijn gehuisvest in aparte agglomeraties maar houden steeds een terugkeer naar het reguliere onderwijs als doel voor ogen.
DONDERDAG: Children's Autism Program
Taxi Tiffany en taxi Jennifer kwamen vanmorgen de oprijlaan van dé Sheraton opgerold. Zijnde onze twee begeleiders voor een kort bezoek aan een 'Alternative Program'. Voor de aandachtige lezer, Jennifer is nieuw in dit verhaal. Deze master studente ging met ons mee op sleeptouw binnen een onderzoek dat ze voert. Diezelfde dame is trouwens trotse eigenaar van een 'van' die tegen botsende rolstoelen en spelende kinderen kan, en van diezelfde kindjes waarover ze maar niet kan zwijgen.
Het programma voor lagere school kinderen met autisme waar we vandaag even binnengluurden is te vergelijken met de 'Alternative Programs' waarover we hierboven al spraken.
In deze accomodatie voor kinderen met autisme volgen een 5 of 6 tal kinderen het TEACCH programma. Kinderen komen hier terecht na een hulpvraag van de school. Ze verblijven er maximum 3 jaar en krijgen er een levenswijze met veel structuur aangeleerd. Heel veel aandacht gaat binnen dit programma ook naar de 'terugkeer' naar de reguliere school. De integratie en transmissie van het TEACCH programma in de school van oorsprong wordt al ruime tijd voor de eigenlijke terugkeer voorbereidt.
Abonneren op:
Posts (Atom)
