We beginnen een bepaalde tactiek inzake het city-trippen vast te krijgen... Met reisbijbel in de hand gewoon ronddwalen. Soms vangt men dan aan met middeleeuwse bouwwerken, andere keren begint dat met het doen van een bruikbare investering. De jetlag door het tijdsverschil al een tijdje overwonnen, maakten Stefanie en Inneke zich deze keer een horloge rijker. Voortaan horlog-twins, én natuurlijk wordt een oproep gedaan naar rode kledij passend bij dit tikkend armbandje.
Vervolgens werd onze interesse gewekt door sirene en zwaailicht afkomstig van beeldige brandweerwagens. Geheel onze reisbijbel verwaarlozend, en ons ramptoeristinstinct volgend verplaasten we ons naar de plaats van delict. Vermoedelijk een simpele steen die van een bouwwerk in opbouw naar beneden stortte... Tja.
Wees gerust. Onze city-trip ging verder dan dit. 's Ochtend bezochten we met ons 5 de Vieux Port van de stad. We brachten er opnieuw een groet aan de St. Lawrence rivier, maar genoten er ook van het heerlijke 'strompel-op-de-dijk' weertje. Vanop de dijk had je er ook een fantastisch zicht op het 'Parc des Îles', dat gevormd wordt door de 2 eilanden in de St Lawrence rivier. In 1967 vond hier in Montreal de wereldtentoonstelling plaatst, en daarvan zijn huidig op dit eiland nog veel bewijzen voor. Voor het hiervoor gebouwde bouwwerk 'Habitat 67' keerde we 's avonds bij zonsondergang op verzoek nog eens terug. Deze woonplaats heeft veel weg van een berg van schijnbaar op willekeurig wijze opgestapelde appartementen in de vorm van doosjes. Het complex is van de hand van de architect Moshe Safdie. Hij slaagde in zijn opdracht om alle 147 appartementen uitzicht te laten hebben op de rivier.
Daarna trokken we de stad in om getuige te zijn van een massa trouwbedoening. Aan het 'Hôtel de ville' spotte we meer dan 10 bruidsparen allen vergezeld door hun gevolg, maar vooral weelderig uitgedost. De fotoshoots gingen door tot in de vroege avond. Ook roze barbiekoetsen waren aanwezig. Al hoorden deze niet bij deze trouwerijen, maar zijn deze de standaard stadskoetsen voor toeristische rondritjes in de stad.
Om 15u hadden we een date met Cosmin op Place Jacques Cartier. Deze roemeense jongeman sprokkelde Nele bijeen via mail en Erasmus-ervaringen. Zelf student aan Mc Gill University liet hij ons graag eens een broertjes universiteit zien. Het placement van deze universiteit vormt een ware oase middenin deze grote stad. Een stad-in-een-stad, bruisend van energie, inclusief frisbee's en rugby's... in engelse stijl.
Daarna bracht Cosmin ons naar de Parc Royal. Een groot park uptown. Hier was het algauw de zoet inval van buitenlandse studenten. Cosmin belde zowaar zijn hele agglomeratie op. 1, 2, 3, 4 jongemannen... Fieuww. Cosmin, Bob, Fabian schonken ons na een zware beklimming van de Mont Royal een fantastisch panorama over de stad.
Het avondmaal werd ingevuld door wat hier een streekgerecht schijnt te zijn: 'Poutine'. Het is een zowaar cholesterolbommetje bestaande uit frieten met stukjes cheddar overgoten met een warme, bruine saus.
En als kers op de taart... én lang naar uitgekeken, uitgesteld maar verlangd: Mc Flurry met oreo. Inneke, Stefanie en Stephanie adoreren zowaar dit zwarte koekje met een wit laagje ertussen, evenals hun vriendin-in-België Sheila overigens. Over de combinatie met softijs moet niet veel gefantaseerd worden. Over de 500kcal misschien wel....
Op hostelvlak kreeg Nele het te verduren met een associale 'onderste-bed-van-het-stapelbed'-slaapster. Haar appelblauw fluwelen pyjama stond haar echter wel beeldig.
En... nieuws - niet - heet van de naald: Nelly springt in haar slaap. Stéphanie veert mee.
zaterdag 19 september 2009
11 September 2009 - Vlieg met ons mee naar de regenboog!
Quebec daagde ons uit... voor een uitstapje! Dé CANYON Ste-Anne!
De regionale bus bracht ons naar halte 'tankstation'. Bijzonder bijzonder! Vandaar taxirit 1!
De canyon schonk ons 3 tot 74m boven de bulderende watermassa slingerende hangbruggen. Onze reisbijbel voorspelde dat statistisch 1 op 6 de hoogste brug durft over te steken. Na vandaag voelden wij ons dan maar 'bijzonder uitzonderlijk'. Deden we ze niet al huppelend, dan deden Nele en Stefanie ze zelfs 2 keer. Voor dé foto natuurlijk!
De imposante krachtige waterval, inclusief DUBBELE regenboog was wel degelijk héél inspirerend.
Taxirit 2 was dubbel prijs. Een monovolume wagen inclusief monovolume vriendelijke man ontvoerde ons - tegen een lagere prijs!! - naar een wegje langs de flank van de heuvels. Van hierop hadden we een prachtig zicht op de vallei met opnieuw de St. Lawrence rivier en de bekende bedevaartskerk 'Notre Dame' van Ste Anne. Geheel trots op eigen land liet hij zijn vaartuig zelfs enkele keren tot stilstand komen, geheel voor het exclusief trekken van prikkelende kiekjes.
Quebec kon ons verder nog verleiden met een Italiaans restaurantje bis. Mmmm...
De eerste blikken voorwaarts werden ook reeds geworpen. Stéphanie sloot zich zowaar op in een plaatselijk straattelefoonkot. Vriendelijk dat wel die Canadezen, maar ze kennen ook iets van 'doorschakelen' en 'doodlopende telefoonketens'. Door het geregel verwachten ze ons volgende week vrijdag 18 september in het Four Points by Sheraton hotel. Een weekendje vroeger zodat we al even kunnen bekomen.
Na bus en taxi kon een treinritje het lijstje nog aanvullen. Om 17u40 sprongen we - in de mate van het mogelijke met onze trekrugzakken - vaartuig nummer 3 op. Via Rail (de treinmaatschappij) schonk onze deze keer een bijzonder chique treinstel. De benen werden gestrekt, het brein klaargestoomt voor Montreal. Heerlijke yoghurt met muesli hoorde hier gewoon bij, en bevorderde bovendien onze bourgondische reputatie, die we toch hoog moeten houden hé.
De trekrugzakken van Inneke, Nele en Stefanie werden uitzonderlijk te groot bevonden. Blijkbaar is dit hier relatief. En kreeg een plaatsje in het luchtruim van de trein. De private treinmaatschappij probeert hier zowaar de luchthaven na te bootsen. Enkele tientallen minuten moeten passagiers inchecken. Hiervoor vormen er zich lange rijen in de stations bij het bijhorende gate-nummer. Treinreizigers worden dan in groep naar het perron geleid. Ook de veiligheidsvoorschriften in de trein worden op dezelfde wijze als in het vliegtuig meedegedeeld. Wij kunnen ze ondertussen vanbuiten opzeggen... Maar om tot de point van het verhaal te komen. Inneke is dolgelukkig met het kaartje dat aan haar bagage hing. De verzameling souvenirs' gebruiksvoorwerpen lengt aan.
Eenmaal aangekomen in Montreal kon ook op dit avondlijke uur Nelly blijgemaakt worden. Het is altijd een beetje thuiskomen in 'Rue Saint-Paul'. Nu al gekend en gespot in Quebec én Montréal!
De regionale bus bracht ons naar halte 'tankstation'. Bijzonder bijzonder! Vandaar taxirit 1!
De canyon schonk ons 3 tot 74m boven de bulderende watermassa slingerende hangbruggen. Onze reisbijbel voorspelde dat statistisch 1 op 6 de hoogste brug durft over te steken. Na vandaag voelden wij ons dan maar 'bijzonder uitzonderlijk'. Deden we ze niet al huppelend, dan deden Nele en Stefanie ze zelfs 2 keer. Voor dé foto natuurlijk!
De imposante krachtige waterval, inclusief DUBBELE regenboog was wel degelijk héél inspirerend.
Taxirit 2 was dubbel prijs. Een monovolume wagen inclusief monovolume vriendelijke man ontvoerde ons - tegen een lagere prijs!! - naar een wegje langs de flank van de heuvels. Van hierop hadden we een prachtig zicht op de vallei met opnieuw de St. Lawrence rivier en de bekende bedevaartskerk 'Notre Dame' van Ste Anne. Geheel trots op eigen land liet hij zijn vaartuig zelfs enkele keren tot stilstand komen, geheel voor het exclusief trekken van prikkelende kiekjes.
Quebec kon ons verder nog verleiden met een Italiaans restaurantje bis. Mmmm...
De eerste blikken voorwaarts werden ook reeds geworpen. Stéphanie sloot zich zowaar op in een plaatselijk straattelefoonkot. Vriendelijk dat wel die Canadezen, maar ze kennen ook iets van 'doorschakelen' en 'doodlopende telefoonketens'. Door het geregel verwachten ze ons volgende week vrijdag 18 september in het Four Points by Sheraton hotel. Een weekendje vroeger zodat we al even kunnen bekomen.
Na bus en taxi kon een treinritje het lijstje nog aanvullen. Om 17u40 sprongen we - in de mate van het mogelijke met onze trekrugzakken - vaartuig nummer 3 op. Via Rail (de treinmaatschappij) schonk onze deze keer een bijzonder chique treinstel. De benen werden gestrekt, het brein klaargestoomt voor Montreal. Heerlijke yoghurt met muesli hoorde hier gewoon bij, en bevorderde bovendien onze bourgondische reputatie, die we toch hoog moeten houden hé.
De trekrugzakken van Inneke, Nele en Stefanie werden uitzonderlijk te groot bevonden. Blijkbaar is dit hier relatief. En kreeg een plaatsje in het luchtruim van de trein. De private treinmaatschappij probeert hier zowaar de luchthaven na te bootsen. Enkele tientallen minuten moeten passagiers inchecken. Hiervoor vormen er zich lange rijen in de stations bij het bijhorende gate-nummer. Treinreizigers worden dan in groep naar het perron geleid. Ook de veiligheidsvoorschriften in de trein worden op dezelfde wijze als in het vliegtuig meedegedeeld. Wij kunnen ze ondertussen vanbuiten opzeggen... Maar om tot de point van het verhaal te komen. Inneke is dolgelukkig met het kaartje dat aan haar bagage hing. De verzameling souvenirs' gebruiksvoorwerpen lengt aan.
Eenmaal aangekomen in Montreal kon ook op dit avondlijke uur Nelly blijgemaakt worden. Het is altijd een beetje thuiskomen in 'Rue Saint-Paul'. Nu al gekend en gespot in Quebec én Montréal!
maandag 14 september 2009
10 September 2009 - Russen in Disneyland NIEUWE VERSIE
Nee, wij zijn niet russisch, spreken vooral geen russisch... desondanks wat we hier herhaaldelijk te horen kregen van mede-toeristen in Quebec... Wij blijven ons afvragen hoe ze erop komen...De dag werd nog heel europees gestart met een frans ontbijt in het oude Quebec.Quebec was anders zoals gedacht, geen grootstad zoals wij een grootstad in ons hoofd hadden...MAAR MOOI:De eerste indrukken werden gevormd door de start van de beklimming naar de Citadel.Onderweg via de Terrasse Dufferin, werd herhaaldelijk gepauzeerd en de St. Lawrence rivier nauwkeurig in het oog gehouden. Echter, nog eens goed overlezen in ons boek lazen we dat de sterke stroomwisseling waar we al zo lang op het wachten enkel in de winter verscheen...De citadel zelf bezoeken bleek na enkele misverstanden en suikerflauwtes moeilijker dan gedacht. Het vertrouwen in Nelly daalt J. Wij komen hier zeker nog eens terug om de afwisseling van de wacht eens te zien met geit. In afwachting daarvan probeerden Stéphanie en Inneke alvast een imitatie.Bovenaan de stad ‘waar de rivier versmalt’ (= Quebec (vrije vertaling uit het Indiaans)) prijkt het grote Parc des Champs-de-Bataille. Wij ontdekten er de voorliefde van tamme eekhoorns voor onze gerookte amandelen. In tegenstelling tot die van onze buiken. Na een grondige observatie en participatie kon Inneke vaststellen dat deze knabbels en babbels heel wat gemeen hebben met deze in Vlaanderens’ groen. Beeldmateriaal beschikbaar. Enkel voor educatieve doeleinden…Moest je je dan nog niet in Canada wanen, dan staan daar in datzelfde park ook golfmobieltjes. Gewoonlijk voor het personeel van de groendienst, vandaag ook even voor Stéphanie in persoon zelve.Jeanne d’Arc ontmoetten we daarna in de botanische tuin. In ons assortiment ‘Amerika ontmoet Canada’ spotten we ook een kerstwinkel, waar we moeilijk aan konden weerstaan. De eerste souvenirs zijn binnen! En holde er zowaar een volledig jeugdige rugby-bal ploeg in volle vaart de oude binnenstad door. Om hiervan een foto te hebben moesten we ERG snel zijn.Ondertussen kent ons dagritme hier zowat dat van de bourgeoisie. Ontbijten in het park bij tienen, picknicken om 2 p.m., en ’s avonds aanschuiven aan de tafel op restaurant. Onze eerste keer kon tellen met een ‘Trio van Pasta’. Voorlopig houden we het dus uit nostalgie nog wat europees. Canada kent trouwens een behoorlijk vreemd en omslachtige manier van betalen. Op de meeste goederen en diensten worden hier belastingen geheven, die er pas bij het afrekenen worden opgeteld. Ivm het ‘hoe en wat’ hieromtrent gebaren wij ons voorlopig nog als de ‘domme toeristen’.Quebec is volgens ons ook de eerste in het bezitten van een ‘gebroken nek trap’. Wij waagden ons eraan, voorlopig zonder gebroken benen. Maar in het vervolg misschien toch de kabelbaan nemen…Bij het avondgloren settelden we ons aan de oever van de rivier… Waar we genoten van een schitterend licht- en geluidspektakel: ‘Le moulin à images’. De oude silofabriek aan de overkant was er het decor voor een voorstelling die ons op een wel heel erg verrassende manier liet kennismaken met de geschiedenis van Quebec. Wauwww!Verder nog bijzonder maar ook geruststellend:Stefanie kleurt en fleurt bij het zien van de grote plaatselijke groenten en fruitmarkt. Nele raakte vandaag niets kwijt! Wauw! Dit wordt vervolgd…Stefanie twijfelt of ze nu ‘Brand’ of ‘Grant’ moet welterusten wensen ‘s avonds in de jeugdherberg. Dit is de aussie jongen die ook in onze kamer in de jeugdherberg ligt en waarmee Stefanie met graagte communiceerde. Zijn naam is wel degelijk ‘Grant’ en niet de vrije vertaling van het woord ‘merk’ in het engels.
9 September 2009 - De trein is altijd een beetje reizen...
Vandaag afvaart voor onze rondreis. Afspraak om 06:30 AM aan het station van St. Catherines, en zodoende Canada by vroege ochtend aanschouwd.
En zoals een echte canadees dat doet... moest dit met een beker koffie of thee van bij `Tim Hortons`. Werkelijk fantastisch amerikaans hieraan is dat je je voor dit alles niet uit je car hoeft te begeven, maar juist je voertuig door de `drive thru` moet kunnen sturen. (Hier gaat het zelf zo ver dat ze ook een drive thru hebben voor financieele banken...). De drive thru- man zelve was iets verrast door de hevige foto-flitsen in de ochtendschermering... ieder z`n goeie morgen.
Om 6:59 AM precies ving onze treindag aan. Een canadese trein moet u zich zowat voorstellen als een franse TGV. Deuren open, een mega plateau schuift uit die transformeert tot trap. Bagage kan voorraan de wagon gestalt worden en wordt zowaar met vangnetten vastgebonden.
Graag hierbij een ode aan Stephanie die zowat Victorie kraaide bij het eerste trompen van de rijdende trein omwille van het geregel, gesukkel, frustratie, gerompslomp, maar excellentem verfijnde organisatie van de Corridor Passen. De 10-daagse studentenpas die ons volgende 10-dagen van plaats tot plaats moest brengen.
Trein 1 bracht ons naar Toronto, trein 2 naar Montreal, trein 3 naar Quebec. Alles in totaal goed voor zo`n 9 uur treinen... MAAR met het nodige amusement:
Zoals de blijde ontmoeting met de mevrouw met het roze haar, de dochter in holland en de hamburger om 9u in de ochtend...
Zoals de lancering van de hostess-carriere van Stephanie. Als mede-security agent stond ze in voor het openen van de branddeur in geval van nood. Gelukkig bleef de uitvoering uit...
Zoals het uitgroeien en exploderen van het hoge pest- en energiegehalte van Stefanie in de treinrijtuigen. Inneke dankt u alvast voor uw steun...
Zoals de eerst kennismaking met hetgeen ze hier `de franse taal` noemen. Wij dachten een dat alle inspanningen op de schoolbanken voor niets waren. Het frans die ze in de regio Quebec spreken heeft iets weg van het frans die ze spreken in het Zuiden van Franrijk, met klanken als `croissang` en `flamang`.
Zoals de zangstonde. Gegarandeerd ook hoorbaar in het doorkruisende landschape en gesubsidieerd door Apple.
Zoals een Nele L, die als gevolg van het overheerlijke bananenbrood moest overgaan tot het hamsteren ervan. Kwestie van zo lang mogelijk te kunnen genieten van wat men adoreert...
Zoals een Nele V die deskundig, temporeel en hardnekkig haar winkelassortiment probeerde kwijt te geraken. Voor wie interesse heeft, de collectie bestaat (=bestond) uit 6 muffins, gerookte amandelen, 4 notenrepen met bessen en appels, 3 candese sapjes,...
Zoals de vele eerste bezienswaardigheden door het treinraam: Vlaamse polders, maisvelden, bomen in pre-indian summer stadium, koeien EN veel golfterreinen!
Rond 22u was de bestemming bereikte: de hostel in Quebec!
PS: Tiffany introduceerde omwille van de verwardheid en dubbelheid van aanspreekmogelijkheden een kleine afwijking van de tweevoudige naam `Nele`. Voortaan is er Nele met de lange benen, en Nelly (Nele V).
Tot later!
En zoals een echte canadees dat doet... moest dit met een beker koffie of thee van bij `Tim Hortons`. Werkelijk fantastisch amerikaans hieraan is dat je je voor dit alles niet uit je car hoeft te begeven, maar juist je voertuig door de `drive thru` moet kunnen sturen. (Hier gaat het zelf zo ver dat ze ook een drive thru hebben voor financieele banken...). De drive thru- man zelve was iets verrast door de hevige foto-flitsen in de ochtendschermering... ieder z`n goeie morgen.
Om 6:59 AM precies ving onze treindag aan. Een canadese trein moet u zich zowat voorstellen als een franse TGV. Deuren open, een mega plateau schuift uit die transformeert tot trap. Bagage kan voorraan de wagon gestalt worden en wordt zowaar met vangnetten vastgebonden.
Graag hierbij een ode aan Stephanie die zowat Victorie kraaide bij het eerste trompen van de rijdende trein omwille van het geregel, gesukkel, frustratie, gerompslomp, maar excellentem verfijnde organisatie van de Corridor Passen. De 10-daagse studentenpas die ons volgende 10-dagen van plaats tot plaats moest brengen.
Trein 1 bracht ons naar Toronto, trein 2 naar Montreal, trein 3 naar Quebec. Alles in totaal goed voor zo`n 9 uur treinen... MAAR met het nodige amusement:
Zoals de blijde ontmoeting met de mevrouw met het roze haar, de dochter in holland en de hamburger om 9u in de ochtend...
Zoals de lancering van de hostess-carriere van Stephanie. Als mede-security agent stond ze in voor het openen van de branddeur in geval van nood. Gelukkig bleef de uitvoering uit...
Zoals het uitgroeien en exploderen van het hoge pest- en energiegehalte van Stefanie in de treinrijtuigen. Inneke dankt u alvast voor uw steun...
Zoals de eerst kennismaking met hetgeen ze hier `de franse taal` noemen. Wij dachten een dat alle inspanningen op de schoolbanken voor niets waren. Het frans die ze in de regio Quebec spreken heeft iets weg van het frans die ze spreken in het Zuiden van Franrijk, met klanken als `croissang` en `flamang`.
Zoals de zangstonde. Gegarandeerd ook hoorbaar in het doorkruisende landschape en gesubsidieerd door Apple.
Zoals een Nele L, die als gevolg van het overheerlijke bananenbrood moest overgaan tot het hamsteren ervan. Kwestie van zo lang mogelijk te kunnen genieten van wat men adoreert...
Zoals een Nele V die deskundig, temporeel en hardnekkig haar winkelassortiment probeerde kwijt te geraken. Voor wie interesse heeft, de collectie bestaat (=bestond) uit 6 muffins, gerookte amandelen, 4 notenrepen met bessen en appels, 3 candese sapjes,...
Zoals de vele eerste bezienswaardigheden door het treinraam: Vlaamse polders, maisvelden, bomen in pre-indian summer stadium, koeien EN veel golfterreinen!
Rond 22u was de bestemming bereikte: de hostel in Quebec!
PS: Tiffany introduceerde omwille van de verwardheid en dubbelheid van aanspreekmogelijkheden een kleine afwijking van de tweevoudige naam `Nele`. Voortaan is er Nele met de lange benen, en Nelly (Nele V).
Tot later!
Abonneren op:
Posts (Atom)
