Quebec daagde ons uit... voor een uitstapje! Dé CANYON Ste-Anne!
De regionale bus bracht ons naar halte 'tankstation'. Bijzonder bijzonder! Vandaar taxirit 1!
De canyon schonk ons 3 tot 74m boven de bulderende watermassa slingerende hangbruggen. Onze reisbijbel voorspelde dat statistisch 1 op 6 de hoogste brug durft over te steken. Na vandaag voelden wij ons dan maar 'bijzonder uitzonderlijk'. Deden we ze niet al huppelend, dan deden Nele en Stefanie ze zelfs 2 keer. Voor dé foto natuurlijk!
De imposante krachtige waterval, inclusief DUBBELE regenboog was wel degelijk héél inspirerend.
Taxirit 2 was dubbel prijs. Een monovolume wagen inclusief monovolume vriendelijke man ontvoerde ons - tegen een lagere prijs!! - naar een wegje langs de flank van de heuvels. Van hierop hadden we een prachtig zicht op de vallei met opnieuw de St. Lawrence rivier en de bekende bedevaartskerk 'Notre Dame' van Ste Anne. Geheel trots op eigen land liet hij zijn vaartuig zelfs enkele keren tot stilstand komen, geheel voor het exclusief trekken van prikkelende kiekjes.
Quebec kon ons verder nog verleiden met een Italiaans restaurantje bis. Mmmm...
De eerste blikken voorwaarts werden ook reeds geworpen. Stéphanie sloot zich zowaar op in een plaatselijk straattelefoonkot. Vriendelijk dat wel die Canadezen, maar ze kennen ook iets van 'doorschakelen' en 'doodlopende telefoonketens'. Door het geregel verwachten ze ons volgende week vrijdag 18 september in het Four Points by Sheraton hotel. Een weekendje vroeger zodat we al even kunnen bekomen.
Na bus en taxi kon een treinritje het lijstje nog aanvullen. Om 17u40 sprongen we - in de mate van het mogelijke met onze trekrugzakken - vaartuig nummer 3 op. Via Rail (de treinmaatschappij) schonk onze deze keer een bijzonder chique treinstel. De benen werden gestrekt, het brein klaargestoomt voor Montreal. Heerlijke yoghurt met muesli hoorde hier gewoon bij, en bevorderde bovendien onze bourgondische reputatie, die we toch hoog moeten houden hé.
De trekrugzakken van Inneke, Nele en Stefanie werden uitzonderlijk te groot bevonden. Blijkbaar is dit hier relatief. En kreeg een plaatsje in het luchtruim van de trein. De private treinmaatschappij probeert hier zowaar de luchthaven na te bootsen. Enkele tientallen minuten moeten passagiers inchecken. Hiervoor vormen er zich lange rijen in de stations bij het bijhorende gate-nummer. Treinreizigers worden dan in groep naar het perron geleid. Ook de veiligheidsvoorschriften in de trein worden op dezelfde wijze als in het vliegtuig meedegedeeld. Wij kunnen ze ondertussen vanbuiten opzeggen... Maar om tot de point van het verhaal te komen. Inneke is dolgelukkig met het kaartje dat aan haar bagage hing. De verzameling souvenirs' gebruiksvoorwerpen lengt aan.
Eenmaal aangekomen in Montreal kon ook op dit avondlijke uur Nelly blijgemaakt worden. Het is altijd een beetje thuiskomen in 'Rue Saint-Paul'. Nu al gekend en gespot in Quebec én Montréal!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten